Chwila na nieśmiałą trepanację | #01

Naprawdę długa chwila. Dłuższa i bardziej irytująca, niż kiedy ściskasz zębami papierosa, a w zapalniczce nie ma już gazu.

O wiele łatwiej jest dopasować się do kogoś bliskiego, w czyich oczach chcemy widzieć akceptację, a w ramionach czuć bliskość. Wzorce łykają nas jak pingwin płotki. Prześlizgujemy się przełykiem do cieplutkiego i wygodniutkiego żołądka, wysmarowani grubą warstwą lepkiej mazi.

Ależ tu miło. Nie musiałeś zrobić najmniejszego kroczku wprzód, żeby zobaczyć, jak ukształtowało cię życie. Leniuszku. 

Uświadomienie sobie, kim naprawdę jesteś, nie jest proste i szybkie. Jest cholernie długie, poprzecinane niekontrolowanymi wybuchami płaczu, przygniecione całym worem lęków, które żrą jednocześnie od wewnątrz i od zewnątrz. Z dziewczyny, która zawsze uważana była za najbardziej optymistyczną i uśmiechniętą, stałam się lekko przemokniętym zwitkiem dziwacznego stanu emocjonalnego, w którym nic nie stoi w równym szeregu.

Myślałam, że mój przegięty altruizm, poświęcanie całego czasu bliskim i cierpliwe słuchanie o czyichś problemach, z łatwością mnie ukształtuje. Sądziłam, że karma rzuci mi cukierka, który będzie choć odrobinę słodki, a po przegryzieniu wyleje mi się do ust karmelowy obraz dziewczyny pewnej siebie i zadowolonej ze swojego życia.

Nie jest jednak aż tak źle. Dryfuję w pozornie spokojnej wodzie, przy tym kurewsko głębokiej. Nie jest zbyt ciepła. Ma też odpowiedni, według obcego widzimisię, poziom zasolenia i grubość unoszącego się na niej kożucha z musu właściwych wyborów. Cały czas mam wrażenie, że o zanurzone w niej stopy, wykonujące ruch umożliwiający utrzymanie się na powierzchni, ocierają się jakieś śliskie, podstępne stwory o chropowatej skórze. Po ich delikatnym, niemal nieodczuwalnym dotyku pozostają prawie niewidoczne ryski, podobne do tych zostających na przesuszonej skórze, kiedy bezwiednie się podrapiesz po przedramieniu. Na ich kamuflaż najlepsza jest ślina.

Wciągam powietrze powoli, wypuszczam dwa razy dłużej, bo tak podobno należy się relaksować. Spokój ducha receptą na szczęśliwe życie.

Powtórz.

Nie tonę, a i tak kurczowo trzymam się czegoś, co wywołuje mały krwotok. To nie brzytwa, a bardziej zmurszała deska, która chwilę w tym bajorze już przeleżała. Nie ma ostrej, cieniutkiej i wyszlifowanej powierzchni. Naszpikowana jest za to wystającymi, ostrymi kawałeczkami drewnianej struktury, która otwiera się gdzieniegdzie, jak środek opuszki przecięty kartką białego papieru. Idealnie prosta linia rozkładających się na boki linii papilarnych, róż ciała zalewany szkarłatem w rytmie pompy, a raczej (według dziecięcego, prześlicznie naiwnego przeświadczenia) miejsca, gdzie zlokalizowane są
u c z u c i a. To tak hipnotyzujące, że nie sposób oderwać wzroku. Trochę boli, trochę uzależnia, a i tak nie przestajesz. Ten wygodny masochizm jest jak guma Shock o smaku jabłka. Na raz można zjeść nawet kilka sztuk.

Ten ziarnisty stan trwa, dopóki nie opadniesz z sił. Udawanie to ciężka praca. To zalepianie używanym już przez kogoś plastrem każdej dziury, do której nie wiesz, co włożyć. Z czasem tych opatrunków zaczyna brakować, a twoje kąciki ust układają się w linii równoległej do podłoża, na którym dość chwiejnie stoisz.

Zastanawiam się, ile mam w sobie odwagi na nieśmiałą trepanację. Przydałoby się, z precyzją godną chirurga, wywiercić malutki otworek w pancernym etui na uczucia. Spuścić nieco presji i dać dotrzeć powietrzu tam, gdzie jest najbardziej duszno. Bieg za czyimś potrafi wyczerpać, aż do stanu duszącej zadyszki. Zamiast pozwalać na to, by farby z czyjejś palety bez pomysłu rozmazywały się na kartonie, strzepnę z niego resztki i odpady z ostatnich 27 lat. Okej, tło nie jest zbyt czyste. Ale czy to znaczy, że nie warto na nim czegoś naszkicować, kiedy co i raz wybuchasz przygniatanymi z przyzwyczajenia koncepcjami?

Czytaj więcej »

To, czego nie warto chować do szuflady | #00

Nabyta i narzucona samej sobie obsesja minimalizmu i perfekcjonizmu zaowocowała niewielką ilością mebli w mieszkaniu, w których szuflady wciskam wszystko, co nie powinno walać się po dokładnie zaplanowanej przestrzeni. Jest w nich już tyle, że wypada każdą możliwą szparą pomiędzy elementem ruchomym i stałym. W tym też miejscu dzieje się naprawdę dużo. Gdzieś pomiędzy tym co powinno być ukryte, a odsłonięte, powstało wiele zapisków o rzeczach mniej i bardziej ważnych.

Po wielu wewnętrznych, niezbyt spokojnych sprzeczkach stwierdziłam, że nie warto chować zupełnie wszystkiego do szuflady. Postanowiłam, że pewne bezwstydne, emocjonalne i życiowe kryzysy powinny ujrzeć światło monitora. Mojego lub twojego.
Tak bardzo chciałabym napisać, że będzie tu pięknie. To byłoby tak filmowe. Za dobrze znam siebie, żeby nie cię nie uprzedzić. Będzie tu brzydko. Śliskie, nieco nadpsute i słowa zlepią się w zdania być może mało zrozumiałe. Także dla mnie. Powiedzmy, że to zero-jedynkowa wersja lęków, obaw, lodowatych, wrzących rozmyślań i wszystkiego, co chciałabym móc ogarnąć w obrzydliwie uciekającym i, o dziwo, mało poukładanym żywocie. Znajdzie się też miejsce na codzienność, powtarzalność i miło otulającą w ciepły kocyk otuchę.

Umówiłam się sama ze sobą, że nie będę stosować backspace'a (chyba, że znów popieprzę przecinki). Wyjdzie z tego niezły syf.

I stoi! - krzyknęłam w myślach, kiedy zobaczyłam, że ten blog faktycznie jakoś wygląda. Później wzięłam łyk białego wina, które zajęło wcześniej dumne miejsce w koszyku zaraz obok mydła w płynie, ochronnego sztyftu do ust i witaminy C. Duży oddech, wyciszający lęk przed publicznym obnażaniem się, klik "Opublikuj". Witaj.

Czytaj więcej »